پاییز

هجومِ زیبایی بر جان و جهان، گواه بر عشقبازی رنگ­ ها بر طرفه بومِ هزار نقش خزان است.

شادباش که در این حین، ایامِ عمر از سردی بارش و اعجاب می­ گذرد و در نوبهارِ شگفتی ­های هستی، هوایِ سفر به رَهِ عشقی جاودانه روحت را می ­نوازد.

نوسانِ خیالات غبار گرفته، غلیان احساسات خاموش، با بارشی عمیق چنگ می ­زند، زیر و رو می­ کند چه دنیای به خواب رفته ­ای از لبخندها، آغوش ­ها، 

دویدن­ ها، بهانه گرفتن­ ها و تاب نیاوردن­ ها را...

و این چنین است که سایه­ ی گنگ دلتنگی بر یادِ خاطرات محکوم به فنا برزخ می ­شود. 

آوازِ برگ­ های عزم سفر کرده­ ی خزان و غروب ­هایش، نگارستانِ دل ­های عاشق را بر ملا می ­سازد و گُلبُن­ های خشکیده بر صندوقچه ­ی اسرار و

معشوق­ های نهان و شبدیزهای تنهایی را به باره ­ای بر خاطرت نقش می ­زند و گاه در پَسِ مغربی محزون، کوسِ شیداییِ مصلحت اندیشانِ بی­نوایی

در آفاق می ­پیچد که عاشقانه­ های خود را در نبردِ نافرجامِ عقل و دل به بهای خوش درخشیدن، پیشکش نصیب و قسمت کردند و

هیچگاه از این پیشه وری در خلوت آرام نگرفتند، بی خبر از آنکه دیری نمی ­پاید که فروزششان به خاکسترهای ماتم مبدل خواهد شد.

پاییز هم آغوشِ آغاز و شکفتن ­هاست، با آزادگی و نفسِ باد همراه شو، با بارشِ سفیرِ ابرها سبُک شو، با غروبِ خورشید مطمئن

به طلوعی بی­نظیر باش... و تابشِ لبخند را برای عشاق با باورهای امیدوار آرزو کن...

باشد که این خزانِ زرین فام با تمامِ شکوهش گوارای وجودِ چشم به راهشان شود...

مهتاب یاحقی زاده